Zimowe tatrzańskie impresje i trochę moich ulubionych nutek

 Witajcie Kochani 

Bardzo dziękuję za odwiedziny i wszystkie komentarze. Tak mi miło, że tyle Was tu jest i że o mnie pamiętacie. Napawa mnie to wielką radością i napędza do dalszego tworzenia. Wciąż zaglądają tutaj Nowe Twarze, a ja cieszę się, że blog nadal przyciąga uwagę, choć jest tak młody - zaczęłam na nim publikować w zeszłym roku. Mój wcześniejszy blog Kasiny świat w czerwcu skończy 10 lat - aż mi się wierzyć nie chce, że tyle istnieje w blogosferze. Wiem, że ostatnio troszkę zaniedbałam Kasiny świat, ale wierzcie mi, na pewno się poprawię. Zamierzam tam nadal publikować dłuższe teksty o moich górskich wyprawach i nie tylko, planuję także przywrócić do życia moje gorczańskie opowiadanie Idąc pod prąd. Myślę, że kilka osób czeka na jego kontynuację : 

Pod linkiem znajdziecie większość rozdziałów : https://kasinyswiat.blogspot.com/2020/07/idac-pod-prad-spis-rozdziaow.html Zapraszam serdecznie i dziękuję za uwagę. 

Ostatnio bardzo mało się udzielałam na swoim i Waszych blogach z racji tego, że strasznie bolały mnie plecy oraz kręgosłup, więc zaraz uciekałam od komputera. Najgorzej jest po sprzątaniu. Jak się rozkręcę ze sprzątaniem mieszkania to nie mogę wyhamować i często kończę pod wieczór, a potem na drugi dzień jestem tak obolała, że nie mogę z wyra wstać.  Postanowiłam, że muszę jakoś temu zaradzić, a mianowicie zacząć się gimnastykować - na początek tylko rano. Moja serdeczna przyjaciółka Joasia z Gdańska ciągle mi powtarza, żebym się gimnastykowała, bo to mi pomoże i wzmocni mięśnie, chyba czas wreszcie jej posłuchać. Asia mimo, że ma już ponad 60 lat i dokuczają jej różne paskudne dolegliwości - między innymi zaawansowana osteoporozę - codziennie się gimnastykuje i to dwa razy dziennie. Jestem jej ogromnie wdzięczna, że mnie upomina i pilnuje, żebym też zadbała o swoje zdrowie, absolutnie nie pozwala mi osiąść na laurach.  Odkąd ją znam - to jest od 2015 roku - Asia ciągle się interesuje co u mnie słychać, dużo rozmawiamy o książkach, o górach i malarstwie. Ta kochana kobitka czyta wszystkie moje teksty i motywuje do dalszej pracy, a ja jej wysyłam swoje zdjęcia Tatrami i Beskidami, bo ona też kiedyś schodziła całe Tatry, a dziś z wielu powodów już nie może chodzić po górach. Upominki ode mnie sprawiają Asi dużo radości, a moje opowieści pozwalają jej poznać miejsca, których nigdy nie znała i chyba już nie pozna, ponieważ zdrowie nie pozwala. Traktuje mnie jak czwartą córkę, a ja ją jak własną mamę, której mi brakło. Prawie codziennie rozmawiamy przez messenger, gdy mamy trochę wolnego czasu. Dzieli nas tyle kilometrów, bo ona mieszka w Gdańsku, a ja w Krakowie - jakby nie była to cała Polska - ale to żadna przeszkoda dla naszej znajomości. Ostatni raz widziałyśmy się, gdy była tu u mnie w październiku zeszłego roku, po drodze do Łodzi na koncert Deep Purple. Wspaniale jest mieć kogoś takiego jak ona, naprawdę, kogoś kto mimo dużych odległości troszczy się o nas i motywuje do działania. Mam nadzieję, że będzie żyła więcej niż sto lat w dobrym zdrowiu i radości. Niedługo leci do Finlandii do swojej najstarszej córki Kasi, która ją zaprosiła do siebie na dwa tygodnie. Zeszłej wiosny były razem w Tokio przez 1, 5 tygodnie. Asia przyznaje, że pobyt w Japonii trochę ją oszołomił, bo wszystko było tam taaaaaakie duuuuuże i nowoczesne. Na początku przeżyła spory szok kulturowy, ale tamtejsi ludzie okazali się mili i życzliwi, uśmiechali się i pozdrawiali, dzięki temu od razu zrobiła się odważniejsza... Cieszyli się, gdy coś powiedziała w ich języku. Przed wylotem Asi do Tokio trochę ją podszkoliłam z japońskiego, przekazałam jej to co już umiałam. Mówiła, że jeszcze nigdy się tyle nie najeździła pociągami  - i to jakimi wystrzałowymi - co podczas tamtej wizyty w Tokio. Dostałam od niej mnóstwo pamiątek w postaci biletów z muzeów i pociągów, wiele ciekawych ulotek, pocztówek, trochę wywołanych zdjęć, gazetki do nauki czytania, specjalny zeszyt do pisania znaków japońskich, a nawet śliczną parasolkę z gejszą. Poza tym przysłała mi także słodycze i herbatki, a moim dziewczynom różne gazety i inne gadżety związane z ich ulubionymi anime. Muszę Wam powiedzieć, że naprawdę niesamowicie miłą niespodziankę mi zrobiła, w życiu bym się nie spodziewała, że dostanę tyle wspaniałych prezentów. 

A teraz pokażę Wam trochę moich zdjęć z ostatnich dwóch pobytów w Zakopanem. 

Życzę Wam miłego oglądania! 

Widoki z tarasu na Gubałówce 

Dawno tam nie byłam, a zimę w górach bardzo lubię 

Poniżej : Schowany za mgłą Śpiący Rycerz 

Julce przypadły do gustu świąteczne dekoracje 

 Były, baranki, jelonki, sarenki... 

Mała miała sporą radochę, nie zrażał jej nawet duży mrozik 

Jako dziecko byłam w Zakopanem częstym gościem, lubiłam tam jeździć z rodzicami. Mieszkaliśmy w uroczym drewnianym pensjonacie przy drodze pod Reglami 

Na Krupówki zjeżdżało się sankami z takiej fajnej górki 

Poniżej : Zakopane w dole jak na dłoni 

Tu troszkę zbliżenia dzięki mojemu zoomowi w aparacie 

Kiedy wysiadłyśmy o 9 rano z pociągu nie było widać nawet Giewontu.. Odrobinkę się podłamałam, obawiałam się, że nie będzie żadnych widoków. Na szczęście wizyta na Gubałówce miło zaskoczyło

Im bliżej południa tym szczyty Tatry były wyraźniejsze, powoli wyłaniały się z mgły

Do południa nie było na szczycie Gubałówki żadnych tłumów, więc bardzo miło się spacerowało 

Poniżej : Trochę się pobawiłam kolorkami i wyszło takie coś 

Poniżej : Idąc ku Butorowemu Wierchowi 

W dali widoczne Tatry Zachodnie, w tym moje ulubione Czerwone Wierchy 

Na taki widok musiałam długo czekać. Opłacało się. 

Koło południa wyszło słonko i pokazały się tatrzańskie szczyty 

Śliczna mała kapliczka na Gubałówce bardzo mnie urzekła

Uwielbiam drewnianą architekturę sakralną, małe kapliczki, kościółki posiadają niezwykły urok  

Ciupaga się przydała :) 

Poniżej : Spojrzenie w drugą stronę na zamglony Beskid Żywiecki 

Drewniane domki idealnie wtapiają się w otoczenie 

Zimowe szaleństwo, strefa dla najmłodszych 

Poniżej : Gdy słoneczko pójdzie spać i zrobi się wieczór 

Spojrzenie na Gubałówkę z Równi Krupowej 

Jest Moc! 

Poniżej : spojrzenie na Tatry z Kuźnic 

Poniżej : W oddali Kasprowy Wierch... tak to ta biała kopułka 

Poniżej : W drodze na Polanę Kalatówki 

Odwiedziliśmy także pustelnię Brata Alberta, ale zdjęcia coś nie wyszły jak należy

Moje starsze córki Lena i Dominika 

Poniżej : Kasprowy widziany z Polany Kalatówki 

Na szczycie Kasprowego byłam już dwa razy i pewnie będę jeszcze nie raz 

Pierwszy raz szłam na Kasprowy z Murowańca, drugi raz z Hali Gąsienicowej, trzeci raz będzie zielonym przez Myślenickie Turnie 

Zdjęcie wydaje się ciemne, gdyż ostro świeciło słońce 

Poniżej : wiatrołomy czyli drzewa zwalone przez wiatr halny 

Poniżej : Pod Nosalem 

Na Nosalu byłam ostatnio w szkole średniej... kawał czasu 

Poniżej : W oddali dolna stacja kolei linowej na Kasprowy Wierch 

koło godziny trzynastej kolejka do kolejki była już naprawdę wielka 

Poniżej : Widok na Giewont spod stacji dolnej pod Gubałówką 

A teraz troszkę muzyki do posłuchania 

Ostatnio u mnie królowały takie utwory :) 

Miłego zasłuchania, mam nadzieję, że i Wam podejdą 

I to na tyle Kochani, dobranoc. 

Spokojnej nocki