Fotograficzny mix wspomnień z tegorocznych wakacji

 Witajcie Kochani 

Jak zawsze na wstępie bardzo dziękuję za wizyty, obserwacje, komentarze. Bez Was z pewnością nie byłoby tego bloga. Równie serdecznie witam też całkiem Nowych Czytelników i Czytelniczki. Szczególne podziękowania, dla tych którzy są ze mną od bardzo bardzo dawna. 

Dziś będzie trochę zdjęć. Postaram się teraz częściej odzywać na blogu. Od jutra mamy remont, do którego szykowaliśmy się od zeszłego tygodnia. Chodziliśmy po sklepach w poszukiwaniu mebli, farb paneli, oczywiście w rozsądnej cenie, gdyż czasy takie że szaleć się nie da. Mieliśmy robić ten remont w przyszłym roku, ale stwierdziliśmy, że jednak nie będziemy tego odkładać, niech będzie. Oby tylko nie ciągnął się miesiącami, bo mnie szlag trafi. Nie mam cierpliwości do takich rzeczy. Ostatni remont robiliśmy 12 lat temu całkiem sami i nie powiem, kosztowało nas to kupę czasu, nerwów i łez. Na ekipę nie było nas stać, więc pociągnęliśmy to sami. Na samą myśl o tym całym bałaganie, gruzie i kurzu ( niosącym się wszędzie)  robi mi się słabo. Pociesza mnie jedynie fakt, że to minie i będzie z głowy i poczuję się dużo lepiej w odświeżonym mieszkaniu. Jeszcze żeby te upały w końcu zelżały... Boże litości. Wczoraj jechałam do Zembrzyc po córkę pociągiem Pol Reggio bez klimatyzacji... Przez równe 2 godziny istny piekarnik. Myślałam, że ducha wyzionę. Z powrotem to samo. Nie do wiary, że można kazać ludziom jeździć w takich podłych warunkach. Gehenna. Nie powiem, że nie lubię jeździć pociągami, bo bym skłamała, ale jak jest klima, możliwość podładowania telefonu, wygodne siedzenia to zupełnie inna jazda, sami przyznajcie. Nawet książki nie byłam w stanie czytać, tak mi było gorąco. Inni też narzekali, żeby nie było, że tylko ja taka maruda. Przynajmniej ci co nie spali. Gdyby nie rozmowa z takim sympatycznym małżeństwem ze Szczecina, siedzącym na przeciwko to podróż wlokłaby się w nieskończoność. Zawsze raźniej, gdy ma się do kogo gębę otworzyć, a czas leci szybciej. Poprzednim razem jechaliśmy do Krynicy Zdrój pociągiem Intercity i to była podróż naprawdę przyjemna. W zasadzie wyjeżdżaliśmy o czwartej nad ranem, a w Krynicy byliśmy o 9. Potem w okolicach 13 wsiedliśmy w pociąg i pojechaliśmy do Piwnicznej Zdroju, która niewiele się zmieniła od naszej ostatniej wizyty. Ze stacji poszliśmy zielonym szlakiem do Chaty Magury, która jest praktycznie po drodze na Eliaszówkę. Cały czas się idzie wzdłuż granicy ze Słowacją, a część trasy jest piękna i widokowa. Na drugi dzień mieliśmy zaplanowaną wycieczkę na Radziejową (najwyższy szczyt Beskidu Sądeckiego) kolejny szczyt do Korony Gór Polski. Trasa mierzy 10 km, tak że w obie strony trzeba liczyć 20 km. Niestety pogoda nie dopisała, już na Wielkim Rogaczu zaczęło padać, a podczas ataku na Radziejową dosłownie lało, więc z widoków - jak się domyślacie - nici. Liczyliśmy, że deszcz wytrzyma do 16, bo tak miało być, ale nie wytrzymało. Całą drogę powrotną lało z małymi przerwami, więc zdjęcia też nie powychodziły takie jak chciałam - zamazane, bo obiektyw stale był mokry. Może za rok znów spróbujemy zdobyć Radziejową tym razem z Prehyby i zrobię wtedy lepsze fotki. 

Wcześniejszy wypad na Lubań udał się znakomicie. Pogoda także była znakomita. Dopisało również towarzystwo na bazie. Jedynym minusem tego wypadu były koparki, które tłukły się od 8 rano i zaburzyły spokój tego pięknego miejsca. Mury po dawnej bacówce, które służyły bazowym za magazyn to już historia. Na tym miejscu stanie nowe schronisko, a jego budowa zacznie się w 2026. Nie powiem, że się cieszę.... Bardzo się nie cieszę.... Lubań z bazą namiotową prowadzoną przez Koło Przewodników Beskidzkich z Krakowa to niesamowicie swojska miejscówka, zupełnie różniąca się od zatłoczonego Turbacza. Pod Turbaczem nie da się odpocząć, ponieważ jest jak w ulu. Nie chcę, żeby tak samo było na Lubaniu, ale niestety nie mam na to wpływu. Jeszcze dwa sezony i będzie po bazie, Pierwsza bacówka na Lubaniu znajdująca się w miejscu o nazwie Samorody spłonęła w czasie II Wojny Światowej, gdy niemieccy okupanci dowiedzieli się, że pod jej dachem działa baza partyzantów. Serce mi pęka, kiedy pomyślę, że moja ukochana baza za jakiś przestanie istnieć. Nigdzie indziej w polskich Beskidach nie czuje się tak dobrze jak tam i nigdzie nie wracam z taką radością. To miejsce nie będzie już takie samo, gdy stanie tam nowe schronisko, które w dodatku ma przypominać mały dworzec autobusowy. Zdania są bardzo podzielone, jedni uważają że to dobrze, że pod Lubaniem będzie schronisko, inni woleliby żeby nie powstało. Baza namiotowa pod Lubaniem to przede wszystkim ludzie, którzy tworzą tę wyjątkową atmosferę, dzielą się ze sobą swoimi doświadczeniami, a wieczorami ogrzewają chłodne noce śpiewem przy ognisku. Ta baza to miejsce, z którym wiążę się tyle niezwykłych wspomnień. Spotykają się tam wspaniali ludzie ( np. pan Sławek Domino, pan Jurek Leczkowski, zaprzyjaźniliśmy się z nimi 4 lata temu), którzy budowali wiatę, opiekowali się nią, zanim wzięli ją pod swe skrzydła Przewodnicy z Krakowa, Bractwo Przewodników oraz Prawdziwi Turyści, którzy naprawdę kochają góry, ludzie z pasją, którzy mają wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia i warto ich słuchać. Zaś jeśli chodzi o widoki z Lubania... one zawsze są niepowtarzalne, zwłaszcza po ulewie, gdy Jezioro Czorsztyńskie pokrywa się mgłą. Nieważne ile razy wchodzicie na Lubań, każdy następny raz jest jeszcze bardziej wyjątkowy. To był mój piąty raz na Lubaniu i myślę, że jeszcze nie raz będę na jego szczycie. Nasza sześcioletnia Julka już od dawna jest ogromną wielbicielką tego szczytu. Odkąd zabraliśmy ją na bazę po raz pierwszy zawsze nam przypomina, że w tym roku w wakacje trzeba wejść na Lubań. Nie wiem jak długo baza przetrwa przy nowym schronisku, wydaje mi się, że nie będzie miała na to większych szans. Zrobi się głośno, tłoczno, komercyjnie... Lubań całkiem straci klimat, który ma teraz. Trzeba się będzie przenieść do bazy pod Gorcem, żeby zaznać trochę spokoju. Eeeeh przepraszam Was za ten mój pesymizm, ale musiałam się tym z Wami podzielić. Jestem okropnie sentymentalna, kocham te cudowne Gorce miłością wprost niewysłowioną i nienawidzę komercjalizacji miejsc, które tak wiele dla mnie znaczą jak Lubań. Tłumów w górach nie znoszę nade wszystko. To co się dzieje w sezonie w Tatrach i Bieszczadach skutecznie odpycha człowieka takiego jak ja, który szuka spokoju, ciszy, odpoczynku. Co za radość z wędrowania po górach, gdy za Tobą i przed Tobą tłok? Żadna. Po prostu żadna. Każdy chce iść w góry wiadomo, ale jednak myśl, że ani trochę nie odpoczniesz, bo będą ci włazić pod nogi albo deptać skutecznie odrzuca. Tak to już jest. 

Dobra, koniec tego marudzenia. Już pokazuję Wam fotki, które zrobiłam w tym roku :) 

Poniżej : Widok z żółtego szlaku na Lubań. Zaczęliśmy w Kluszkowcach

Poniżej : Na Lubaniu pośród wierzbówki 

Poniżej : Czerwony szlak (fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego)  z Lubania do Krościenka nad Dunajcem 

Poniżej : koparka na Samorodach czyli permanentna profanacja Lubania 

Poniżej : Tegoroczne wakacje zaczęłam od zwiedzenia skansenu w Nowym Sączu

Jest to Sądecki Park Etnograficzny. Będę jeszcze pisać o nim osobnego posta, gdyż to miejsce jest tego zdecydowanie warte. Bardzo polecam. Spędziłam tam blisko cztery godziny, dokładnie oglądałam każdą chałupę, każdą zagrodę, kapliczkę, kościółki oraz zagrody. Fotografowałam i odpoczywałam, słuchałam przewodników, którzy ciekawie opowiadali o każdym obiekcie. 

To miejsce Was zauroczy 

Dwór z XIX wieku, powstał na miejscu klasztoru 

Poniżej : Cerkiew 

Poniżej : Odpoczynek pod dorodną jabłonką 

Wnętrze cerkwi z pięknie zachowanym ikonostasem 

Poniżej : zachowana chyża łemkowska 

W drodze na Radziejową, Wielki Rogacz 

Poniżej : z Piwnicznej do Chaty Magury, zielonym szlakiem 

Poniżej : Nasza wspaniała dzielna zdobywczyni Radziejowej 

Poniżej : Wodospad Czercz w Piwnicznej Zdroju 

Poniżej : Chata Magury 

Koniecznie odwiedźcie Chatę Magury 

Swojski klimat, wspaniałe jedzonko, napoje, dużo książek i fajni Gospodarze. 

Poniżej : w drodze do centrum Piwnicznej

Poniżej : W drodze na Radziejową 

Poniżej : I z powrotem na Wielki Rogacz. 

Poniżej : Na wieży widokowej na Radziejowej 

Byliśmy również w ogrodach KAPIAS 

Znacie to miejsce? 

To miejsce jest jak z bajki 

Tyle kwiatów i kolorów, że można oszaleć ze szczęścia 

Poniżej : moje ukochane róże 

Poniżej : Ogród Japoński 

Grupowe zdjęcie z bazowymi :) 

To tyle na dziś. Bardzo dziękuję za przeczytanie tego posta. 

Trzymajcie się. Celebrujcie ostatni dzień wakacji :) 

Szkoła tuż za progiem. 

Do podusi zostawiam ten piękny utwór