Z cyklu : Kwiatem wiśni pachnące słowa

 Witajcie Kochani 

Bardzo Wam dziękuję za uwagę i pamięć, za wizyty na moim blogu i za wszystkie komentarze, które zamieszczacie. Niestety blogger znów robi psikusy i nie chce publikować niektórych komentarzy na moim blogu, co mnie martwi i smuci zarazem. Nie wiem o co w tych chodzi, ale też swego czasu tak miałam, że nie mogłam u kogoś wstawić komentarza i strasznie mnie to denerwowało. Staram się od razu zatwierdzać każdy komentarz od Was jaki się pojawi, no chyba, że akurat nie mam dostępu do internetu. Ostatnio przez dwa dni miałam problem z internetem w laptopie, nie chciał się połączyć z routerem wifi, a że piszę bloga tylko na laptopie, więc wiecie... Włączyłam zatwierdzanie jakiś czas temu, ponieważ za dużo spamu się pojawiało i reklam zamiast normalnych komentarzy. 

źródło : Pinterest 

Dziś chciałabym podzielić się z Wami fragmentami trylogii o Date Masamune, którą skończyłam czytać jeszcze przed wakacjami i o której już nieraz wspominałam w postach książkowych. Autorką jest Katarzyna Clio Gucewicz, córka mojej przyjaciółki z Gdańska, bardzo sympatyczna osoba, z którą uwielbiam rozmawiać o Japon. Trylogia o Date składa się na następujące części : Księżycowe blizny, Cienie północy i Drżenie lata. Całość zrobiła na mnie wielkie wrażenie od pierwszego Tomu. Powiem uczciwie, że to jedna z najpiękniejszych powieści, jakie kiedykolwiek czytałam obok takich pozycji jak Sto lat Samotności Marqueza, Katedry w Barcelonie Falconesa, Foresta Gumpa Grooma czy Cienia Wiatru Zafona. Trylogia, o której mowa to zbeleletryzowana biografia Date Masamune, syna daimyo i wojownika, któremu udało się zjednoczyć podzieloną Japonię. Był też  nazywany Jednookim Smokiem. Głównym bohaterem jest Katakura Kagetsuna syn samuraja z rodu Katakurów, który towarzyszył Date Masamune odkąd się poznali u mistrza Kosaia Soitsu  u którego Kagetsuna pobierał nauki. Dziecinne imię przyszłego daimyo Japonii brzmiało Bontemaru i pochodziło od słowa Bonten zaczerpniętego z mitologii japońskiej. Bonten był japońskim odpowiednikiem hinduskiego bóstwa Brahmy, stwórcy wszechświata i pierwszych. Trudno mi skrywać zachwyt jaki czuje, gdy wracam do tych książek. Od razu pokochałam Kagetsunę i Bontemaru, a także ich ojców Katakurę Kagenagę oraz obecnego daimyo Date Teremune. Zachwyca mnie wspaniały styl autorki oraz jej wielka dbałość o szczegóły, dzięki temu w trakcie lektury dostajemy pełny obraz tego jak wyglądała Japonia w okresie dzieciństwa Bontemaru - sama i potem w okresie jego dorastania, poznajemy także obyczaje i tradycje ówczesnych Japończyków. Akcja tych powieści toczy się w czasie, gdy Japonia podzielona była na wiele księstw, które nieustannie toczyły ze sobą wojen, to również okres schyłku szogunatu Ashikaga. Jeśli spodobają Wam się cytowane przez mnie fragmenty może zechcecie sięgnąć po książki, co by mnie bardzo ucieszyło. 

źródło : Pinterest 

"... Kagetsuna nie przyglądał się posągom ze szczególnym zainteresowaniem. Miał nadzieję, że ktokolwiek mógł go widzieć, wybaczy mu to. Szybkim krokiem przemierzał sale kompleksu, starając się nie zwracać na siebie uwagi - o ile jedno nie wykluczało drugiego, doszedł poniewczasie do wniosku. Mnisi jednak nie odrywali się od swojego zajęcia, jakby było ono jedynie inną formą medytacji. Ich ruchy naznaczone były pełnym przekonania spokojem, twarze uśmiechnięte, oczy być może wpatrzone w nirwanę. Mimo wszystko Kagetsuna spróbował zwolnić kroku i uciszyć skrzypienie podłogi pod stopami..." 

"... Kosai Kotsu był prawdziwie wielkim człowiekiem - przemknęło Kagetsunie przez głowę, kiedy siedział już w kwaterze mnicha i w milczeniu oczekiwał na czarkę herbaty, którą jego gospodarz przygotowywał. Dopiero teraz zaczynał sobie zdawać sprawę ze swego przewinienia, którym była tak niefrasobliwa postawa wobec powierzonego mu zadania oraz, raz jeszcze, wykazanie się brakiem szacunku dla czcigodnego mędrca. Nie dość, że zamarudził po drodze - albo wręcz źle zaplanował podróż - to dodatkowo pozwolił sobie na dalszą opieszałość, skutkiem czego spóźnił się jeszcze bardziej. Jakby wydawało mu się, że przełożony świątyni ma czas, by czekać na niego cały dzień. Nawet jeśli mnisi większą część dnia spędzali na naukach i modłach, nie oznaczało to, że może zawracać im głowę swoją osobą wtedy kiedy akurat mu wypadnie. Wbił wzrok w matę, ale przed oczami wciąż widział spokojną twarz kapłana. Cichy szelest ubijacza był jedynym dźwiękiem, jaki  rozlegał się w pomieszczeniu. No, dało się też słyszeć śpiew cykad dobiegający z ogrodu... Podniósł  głowę i raczej ukradkiem spojrzał na mężczyznę, nie mając odwagi w żaden sposób go rozpraszać. Zaraz jednak spuścił oczy, zastanawiając się przelotnie czy przypadkiem nie czas najwyższy, by zaczął obmyślać swe uczynki przed ich popełnieniem..." 

źródło : Pinterest 

"... Młodzieniec odetchnął i podążył do swojej izby, skąd zabrał jedynie narzutkę i drewniany miecz. W kuchni czekał przygotowany węzełek i dobre słowo na drogę. Spokój na uśmiechniętych twarzach służących wskazywał, że wciąż jeszcze nie wiedzą o zarazie. Kagetsuna poczuł ukłucie winy. Wkrótce się dowiedzą, jednak nie będą mieli szans na ucieczkę. Z drugiej strony... tutaj był ich dom. A domem Bontemaru był Yonezawa - jo. Podniósł z determinacją głowę i ruszył z powrotem do stajni, gdzie zastał chłopca gładzącego długą szyję Kasztana i przeczesującego palcami jego miękką grzywę..."

"... Dopiero po jakimś czasie zaczęło do niego docierać, co naprawdę robi. Ot tak zabrał syna daimyo i jego przyszłego zastępcę, by ruszyć w nim daleką drogę, nie mając nawet miecza u boku -  bo drewnianą atrapę, którą miał przytroczoną przy pasie, trudno było nazwać bronią. On, Katakura Kagetsuna, który nie był nawet samurajem. Wszystko mogło się zdarzyć, w tym wiele rzeczy, którym nie byłby w stanie zapobiec. Zimny pot oblał go na samą myśl... - Ojizo - sama, opiekunie dzieci, miej go w opiece. Miłosierna Kannon, zwróć ku nam łaskawe spojrzenie. I ty. Fudo Myo - o... Trzymaj z dala od nas wszelkie zło. Wiedział jednak, że nie mógł postąpić inaczej. Nie mógł zostawić chłopca tam, w świątyni, gdzie zagrożenie było bardziej niż rzeczywiste. Gdyby znów dano mu wybór, postąpiłby tak samo. Może to właśnie dlatego, że już wcześniej rozważał taką opcję - przy okazji odwiedzin u Ando Chikasue - tak łatwo było się na nią zdecydować..." 

"... Bontemaru uśmiechnął się raczej nieśmiało i zniknął za drzewem. Kagetsuna napił się ze strumienia, podczas gdy Kasztan począł skubać trawę. Na razie wszystko szło dobrze. Kagetsuna musiał przyznać, że zdyscyplinowanie chłopca okazało się bardzo pomocne. Nie narzekał, nie marudził, w ogóle nic nie mówił. Nawet jeśli się bał, też trzymał to w ukryciu. Prawdę powiedziawszy, teraz Kagetsuna zaczął dochodzić do wniosku,  że chyba naprawdę powinien był zarządzić postój wcześniej..." 

źródło : Pinterest

"... Odwrócił głowę. Posłanie Bontemaru zostało zwinięte, a jego samego nigdzie nie było widać. Wnioskując po odgłosach, był na podwórzu - rześki i wypoczęty. Kagetsuna przez moment zastanawiał się, czy to samo może powiedzieć o sobie. Ciało miał obolałe po całodziennej jeździe, jednak umysł - kiedy już się otrząsnął z sennego zamroczenia - z każdą chwilą się ożywiał. Kagetsuna z powrotem położył się, wyciągając ramiona za głowę. Właściwie to... czuł się doskonale. Dopiero teraz zaczął pojmować ogrom swego dokonania. Udało mu się pokonać trasę między Ungan - ji a Kaneyamą w jeden dzień z małym chłopcem i bezpiecznie. To naprawdę był wyczyn, z którego mógł być dumny - nawet jeśli nie zamierzał się tym chwalić. Zaraz jednak doszedł do wniosku, jeśli wyczyn ów napełnia taką satysfakcją jego... to o ile większe uznanie należy się Bontemaru? Teraz, kiedy się nad tym zastanawiał, rzeczywiście naraził chłopca na prawdziwą katorgę - choć przed podróżą w ogóle o tym nie myślał, skupiając się na innych sprawach..." 

"... Poprzednia miko zmarła na wiosnę. Była już bardzo wiekowa, całe życie spełniła w tej małej świątyni, służąc jeszcze poprzedniemu kapłanowi. Kanenaga starał się o jej następczynię, ale przez lato musiał sobie radzić w pojedynkę. W sumie w obecnych czasach, kiedy wiele przybytków stało zaniedbanych, nie było takim rażącym uchybieniem, jeśli chramem zajmował się jedynie kannushi. Ludzie w Kaneyamie w ogóle mieli szczęście, że ich świątynia działała przez całe lata... Kilka miesięcy bez miko nie stanowiło tragedii, choć wiadomość o przybyciu nowej była wspaniałą nowiną..." 

"... Pani Yoshihime, choć niechętnie, uległa małżonkowi i dopuściła Jikumaru do brata. Kagetsuna miał jednak wrażenie, że serce Bontemaru zostało już tak wiele razy zranione, że coraz trudniej się zabliźnia. Coś w oczach Bontemaru i jakiś brak spontaniczności w jego zachowaniu sprawiał, że Kagetsuna niepokoił się o chłopca. Yoshihime w dalszym ciągu traktowała starszego syna z wyniosłą obojętnością - i miało się wrażenie, że Bontemaru na tę obojętność odpowiada równie chłodno, nie tylko w kontaktach z matką, ale również z bratem i ojcem..."

źródło : Pinterest 

"Zmrużył oczy, przyglądając się małej postaci. Chłopiec nie wyglądał jakby się zgubił. Stał przed posągiem Fudo Myo - o i wpatrywał się weń z uśmiechem. Kagetsuna zmarszczył czoło, przenosząc wzrok na przerażający wizerunek bóstwa. Jak dziecko mogło tak spokojnie przyglądać się srogiemu bóstwu, na które wielu dorosłych nie potrafiło patrzeć bez lęku? Płomyk lampki pełzał po złotej powierzchni, sprawiając, że oblicze Fudo zdawało się jeszcze bardziej żywe... jeszcze bardziej gniewne... Cienie migotały w załamkach jego szaty, wywołując iluzję ruchu. A chłopiec nie odrywał od niego wzroku i wciąż się uśmiechał..." 

"... Letni ogród tworzył zaiste wyborne tło, jednak bladł w porównaniu z pierwszym planem. Kagetsuna miał przed oczami scenę, której piękno było zarówno fizyczne jak i symboliczne. Centralną postacią była siedząca na ozdobnym stołku kobieta. Wyszywana złotem szata uchikake ze wzorem czapli układała się wokół niej w pracowicie uszykowanych fałdach. Kruczoczarne włosy spływały wzdłuż twarzy w dwóch luźnych pasmach, podczas gdy reszta, związana na karku, opadała na plecy, prawdopodobnie sięgając aż do bioder. Patrząc na jej owalną twarz, w której ciemne oczy lśniły zdecydowanie i z pewnością siebie. Kobieta była młoda, z pewnością nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia lat  i jej uroda rzeczywiście tchnęła jeszcze  świeżością dziewczyny, jednak jej postawa i spojrzenie nacechowane były dojrzałością i dostojeństwem..." 

"... W obecnych, pełnych niepokoju czasach kazano dzieciom dość szybko dorastać i Kagetsuna ani myślał tego kwestionować, jednak nawet jemu wydawało się okrucieństwem by pięciolatek zajmował się - choćby w bardzo ograniczonym sensie - sprawami dorosłych. Kiedy Kagetsuna wracał myślą do swojego dzieciństwa, miał przed oczami lata wypełnione zabawą - poza pracami domowymi, w których pomagał ciotce  - aż do siódmego roku życia, kiedy zaczął służbę w Yonezawa - jo. Biegał po podwórku wymachując drewnianym mieczem, aranżował pojedynki słomianych lalek, widząc w nich wojowników i ganiał kocięta, udając łowy na dziką zwierzynę. I nawet jeśli już wtedy pragnął jak najszybciej stać się dorosłym mężczyzną, to dojrzewać pozwolono mu w spokoju..." 

żródło : Pinterest 

"... Pokój nie był duży, jednak samotna dziecięca figurka na środku czyniła go przesadnie wielkim. Bontemaru siedział przy stoliku i czytał, skupiony na tekście przed sobą. Obok leżał większy zwój, najpewniej z bogatej świątynnej biblioteki. Chłopiec co chwilę marszczył czoło, jednak spokojnie kontynuował naukę. Kagetsuna uświadomił sobie, że nie chce mu przerywać, stał więc w progu i tylko patrzył. Miał ochotę się uśmiechnąć, choć jednocześnie znów czuł to dziwne ściskanie w piersi, które towarzyszyło mu od poprzedniego dnia, kiedy przywołał w myślach obraz Bontemaru. Jego włosy zawsze odrobinę zmierzwione opadały na twarz, gdy pochylał się nad tekstem, więc co jakiś czas bezwiednie odgarniał je do tyłu..." 

"... Chłopiec kiwnął głową, A Kagetsuna nie wątpił, że jest oczarowany samą wizją podróży. I jakoś mu się nie dziwił. Teraz, kiedy minęło początkowe napięcie wynikające ze spotkania z nieznajomym poczuł, że  też jest podniecony ideą wycieczki do Akity. Skoro nadarzała się okazja, by zobaczyć nieznane strony  - i poszerzyć horyzonty, jakby z pewnością powiedział mistrz - koniecznie powinien z niej skorzystać. Prawdę powiedziawszy, sam był ciekaw jak wygląda zachód słońca nad morzem. W Zuigan - ji mógł do woli napatrzeć się na wschód - u mistrza Shokeia często wstawał przed świtem - jednak podejrzewał, że słońce chowające się w falach to zupełnie inne zjawisko..." 

źródło : Pinterest 

"... Nie ujechali daleko, kiedy znad gór nadciągnęła mgła, a potem zaczął padać deszcz. Początkowo jedynie mżyło, później jednak opady zupełnie uniemożliwiły jakiekolwiek rozmowy z Bontemaru. Chłopiec wycofał się w głąb palankinu, być może czytał albo spał, o ile pozwalał mu na to odgłos kropli uderzających w dach lektyki. Przynajmniej miał sucho. Aż do wieczora deszcz na zmianę słabł i przybierał na sile, więc przez większość podróży Kagetsuna czuł się, jakby spędził pół dnia w sadzawce i podejrzewał, że tak też wygląda. Z jakiegoś jednak powodu, zupełnie niespodziewanie, jego nastrój uległ poprawie. Być może to strugi wody zmyły z niego napięcie, a może świadomość, że wobec sił natury każdy jest bezradny i równie mało znaczący - cały czas miał przed sobą plecy samurajów, którzy tak jak i on wystawieni byli na łaskę żywiołu - sprawiła, że zrobiło mu się lżej na duszy..." 

To tyle na dziś Kochani. Niedługo kolejne fragmenty trylogii o Date Masamune. Powyższe fragmenty pochodzą z książki Księżycowe blizny autorstwa Katarzyny Clio Gucewicz. 

Dziękuję za uwagę. To na pewno jedna z najważniejszych powieści w moim życiu.