Kwietniowe kasine zapiski. Uwaga będzie mały spoil

 Witajcie Kochani 

Dziękuję za odwiedziny i komentarze pod ostatnimi postami na obu blogach. Cieszę się, że zaglądacie i odzywacie się. Miło jest widzieć tyle miłych przyjaznych komentarzy, to daje power do działania. Serdecznie dziękuję za Waszą obecność.  U mnie był ostatnio spory zastój, jeśli chodzi o pisanie, bo okres od stycznia do kwietnia jest dla mnie najcięższy. W ogóle nie mogłam się zorganizować. Pasowałoby teraz nadrobić zaległości u siebie i u Was. Powiem Wam codziennie się zabierałam za nowego posta i zawsze coś wtenczas wyskakiwało, żeby mi w tym przeszkodzić. Taka życiowa złośliwość. Od zeszłego piątku dokucza mi ciągle okropna migrena. Paskudna zaraza z niej. Chyba czas się wybrać z tym do jakiegoś neurologa, bo oszaleje. Cieszę się słońcem i ładną pogodą. Od razu robi się wtedy cieplej na sercu i jakoś tak więcej ochoty do życia. Zazieleniło się, pojawiły się kwiaty, zakwitły wiśnie japońskie oraz jabłonie i śliwy. Wczoraj spotkałam się w końcu z moją kochaną Kasią Pracuch - nasza najlepsza Pani Fotograf - i trochę połaziłyśmy po Krakowie. Najpierw poszłyśmy na kawę i herbatę do kawiarni w muzeum Manggha - tym moim ulubionym z wiadomych powodów. Znów sobie kupiłam pocztówki z drzeworytami ukochanego Hiroshige i Katsushiki - tego od wielkiej fali w Kanagawie. Taka moja skromna kolekcja :) Uwielbiam takie pocztówki i magnesy. Po kawie w Mandze poszłyśmy jeszcze pochodzić po mieście, najpierw Wawel, a potem Stradom. Nie widziałam się z Kasią od sesji Julki w listopadzie zeszłego roku, więc byłam okropnie szczęśliwa, że udało nam się wreszcie zobaczyć. Dobrze mieć takie przyjaciółki jak ona czy Ophie, naprawdę. Świetna kobitka, profesjonalna fotografka z otwartą głową, wiedzą, oryginalnymi pomysłami. Poznałyśmy się przez jej bloga, bardzo spodobały mi się jej zdjęcia z Anglii i Szkocji, potem robiła sesję zdjęciową na urodzinach moich córek, a Julka co roku bierze udział w sesji świątecznej. Kasia ciężko pracuje na swój sukces, a ja nieustannie ją podziwiam za to, co robi i wspieram jak mogę. Warto, bo to niesamowita osoba. Wrzucę potem trochę zdjęć, które wczoraj zrobiłam na wiosennym spacerze. 

Ostatnio nawet sporo czytałam książek i oglądałam Netflixa - głównie koreańskie i japońskie filmy oraz seriale. Czasem zdarzyło mi się zerwać noc, a potem byłam jak zombie. Bardzo mi się spodobała seria kryminalna z komisarzem Erikiem Winterem autorstwa Ake Edwardsona. Szybko się to czyta, bo jest dużo dialogów, gość pisze podobnie do mnie, co mnie dość zaskoczyło. Zdecydowanie nie jestem mistrzynią narracji, ale w swoje dialogi zawsze wkładam najwięcej emocji. Mam tak od pewnego czasu. Czytam już chyba piątą książkę z serii z Winterem i muszę przyznać, że podoba mi się ta postać - snob słuchający głównie jazzu, lubi cygara, dobre ubrania, pracoholik nie mogący żyć bez swoich spraw. Wszystkie postaci Ake są bardzo dobrze skonstruowane, każda inna wielowymiarowa. Jak przeczytam te co mam pożyczę następne. Co jakiś czas wracam do książek Murakamiego. Gość pisze tak jakby znał moją duszę i mam do niego wielki szacunek za styl, sposób narracji, za to jak przemawia do czytelnika. Trudno nie kochać Mistrza Murakamiego, naprawdę. Obiecałam sobie, że przeczytam wszystkie jego książki i na pewno to zrobię. Podoba mi się również jego zainteresowanie muzyką jazzową. Moja miłość do japońskiego i wszystko co z Japonią związane zdecydowanie się pogłębia. Oby nigdy mi to nie przeszło. Kupiłam sobie ostatnio dwie książki do japońskiego w księgarni naukowej. Jedna to słownik 200 podstawowych znaków kanji z instrukcją pisania znaków i złożeniami.  Przydają mi się takie pomoce naukowe. Przede wszystkim dużo się osłuchuję, staram się być uważna, bo pamięć już nie taka dobra jak kiedyś, co mnie nie ukrywam wkurza. Muszę dużo więcej słuchać i powtarzać, żeby się utrwaliło. Staram się uczyć codziennie małymi kroczkami, ale nie zawsze mam warunki. Poza tym robię ćwiczenia na duolingo. Kiedyś sobie powiedziałam, że nauczę się tego języka i się nauczę, nie ma gadania. Koreański na razie odłożyłam. Muszę się skupić na jednym. Okropnie mi się podoba koreański, ale ma trudniejszą wymowę, wymawianie japońskich wyrazów nie sprawia mi aż takich problemów. Może kiedyś wrócę do koreańskiego jak się porządnie nauczę japońskiego. 

Oglądnęłam tydzień temu serial "Dojrzewanie", ten który tak ostatnio torpeduje internet i powiem Wam, że zrobił na mnie wielkie wrażenie. Wiele osób go krytykuje, że jest płytki, innym znowu przeszkadza, że chłopak nie jest czarnoskóry, bo w rzeczywistości był czarnoskóry, pojawiają się komentarze, że temat jest przereklamowany i tak dalej, i tak dalej. Okej, każdy ma prawo do własnej opinii i niech ją ma. Jak dla mnie ten serial może zrobić dużo dobrego, może zwrócić uwagę dorosłych na ogromny problem jakim jest hejt w sieci, którym karmią się wzajemnie nieletni użytkownicy i myślę, że taki był zamysł reżysera Stephena Grahama, który gra ojca Jamiego. Chciał potrząsnąć rodzicami, nauczycielami by wreszcie dostrzegli co się dzieje, co robi młodzież, gdy oni nie widzą. Internet jest chyba najgorszym wrogiem nastolatków, bo nie umieją właściwie z niego korzystać. Źle użyta broń sieje spustoszenie wśród ludzi, tak samo jest z nieletnimi, używają internetu jak broni przeciwko sobie. Strasznie mną wstrząsnęła ta historia, ponieważ jestem osobą wrażliwą i naprawdę potwornie żal mi tych młodych. Emanując przemocą niszczą się wzajemnie, a przede wszystkim siebie samych. Trzynastolatek oskarżony o zabicie koleżanki długo zaprzecza, ale w końcu zaczyna wyrzucać z siebie całą złość i agresję, którą tłumił w sobie tyle czasu, a nam widzom otwierają się oczy. Nawet najłagodniejsze zwierzę zapędzone w kozi róg w końcu zaczyna być agresywne i pragnie ugryźć. Trudno winić jednego chłopaka za to co się stało. Winni byli także ci, którzy go gnębili, wyśmiewali, być może zastraszyli, a nawet sama ofiara zabójstwa. To się musiało stać, nie było innej opcji. Złość Jamiego w końcu znalazła ujście i skończyło się to tragicznie. Straszna jest świadomość tego, że gnębienie w sieci stało się takie modne nawet wśród dorosłych. Widzę to na co dzień, gdy zaglądam na fejsbuka czy instagram. Czemu się dziwić młodym, że tak robią, jeśli dorośli też używają internetu do złych celów? Granica pomiędzy krytyką, a hejtem jest bardzo cienka i łatwo ją przekroczyć, niestety nie wszyscy użytkownicy zdają sobie z tego sprawę. Młodzi tylko biorą z nas przykład. Skoro mama, tata, wujek czy ciocia mogą hejtować innych to czemu oni nie mogą robić tego samego? To takie błędne koło. Gdy oglądałam serial Dojrzewanie od początku do końca miałam ciarki na plecach, poleciało też trochę łez, bo to co się stało jest naprawdę przykre, okropne, porażające. Nie musiało do tego dojść, gdyby rodzice rozmawiali z chłopakiem na różne trudne dla niego tematy, wtedy może by się dowiedzieli, że był gnębiony przez rówieśników. Ale zabrakło czasu na dialog z synem i to się wkrótce zemściło na nich i na nim. Nie wiedzieli, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami jego pokoju. Wiele rodziców nie wie, co ich dzieci robią, z kim się zadają, czy mają problemy czy nie. My z mężem nie wymawiając rozmawiamy z naszymi córkami, choć nie zawsze jest to łatwe, żeby coś wyciągnąć ze zbuntowanego nastolatka, mimo to staramy się mieć kontrolę nad ich wpisami i pytamy co się stało, gdy zauważymy coś niepokojącego. Najgorsze to zostawić młodzież na pastwę losu. Nie zawsze się da w porę zainterweniować, więc nie zamierzam nikogo osądzać. Najbardziej mnie rozwalił trzeci odcinek tego serialu i pełna emocji rozmowa Jamiego z tą panią psycholog. Kobitka bardzo się starała trzymać fason do końca widzenia, ale coś poszło nie tak. Dało się wyczuć, że pani psycholog bała się tego niewinnie wyglądającego trzynastolatka - bała się jeszcze zanim weszła do pokoju - a on to dostrzegł i wykorzystał. Wyładował na niej całą swoją frustrację, bo nie spodobało mu się pytanie, które zadała. Kurczę, w pewnym momencie pomyślałam sobie : Boże, on ją zaraz zabije. Poważnie, bałam się, że może do tego dojść. Ten jego wybuch był straszny biorąc pod uwagę, że chłopiec ma tylko trzynaście lat, aż się cała trzęsłam w środku śledząc tą scenę. Czułam się jakbym siedziała obok. Przy okazji dodam, że gra aktorska młodego niesamowita. Wspaniale zagrał widzom na emocjach. To nie było łatwe do odegrania, dlatego podziwiam aktorów, zwłaszcza tych młodych. W tym smutnym serialu były jeszcze dwie sceny, które mocno złapały mnie za serce, a jedna z nich to ta na końcu, gdy ojciec tuli do siebie misia chłopaka i zanosi się płaczem. Poczuł, że pokonała go bezradność, poczucie winy, że już wszystko pozamiatane... Coś okropnego. To była dla niego osobista tragedia. Myśl, że jego nastoletni syn pójdzie siedzieć za zabicie koleżanki, że będzie go musiał odwiedzać za kratkami musiała być nie do zniesienia. Współczułam rodzinie tego chłopaka, temu ojcu, matce, siostrze... mimo wszystko współczułam, bo w nich też uderzył hejt otoczenia z powodu tego, co się stało. Ten serial jest straszny, ale warty zobaczenia, mówię serio. Jest straszny, ponieważ dotyka realnego problemu, który nie jest fikcją literacką ani filmową, to się dzieje naprawdę, ale my dorośli tego nie dostrzegamy, nie wszyscy. Mała dziurka, której nikt nie zaceruje staje się wielką dziurą, tak samo jest z problemami młodych. Niedawno widziałam jeszcze jeden taki serial tylko koreański o sędzinie, która zajmowała się sprawami nieletnich. Niesamowicie mną wstrząsnął ten przekaz i też było dużo płaczu, smutku. Podobali mi się ci sędziowie, bo mimo wszystko próbowali ratować tych młodych, którzy zeszli na złą drogę. Jednocześnie karali i starali się naprawiać. Kto ma Netflixa to pewnie kojarzy serial Chwała, dla mnie jedna z najlepszych koreańskich dram jakie widziałam, mocna, dająca do myślenia ze znakomitą obsadą. Chwała także dotyka problemu gnębienia, przemocy fizycznej i zastraszania wśród młodzieży szkolnej. Nieraz wyłam do poduszki po oglądnięciu dwóch czy trzech odcinków, a to dlatego, że sama byłam w szkole gnębiona przez rówieśników... To jest naprawdę ciężki temat, więc nie będę o tym tu pisać. Temat rzeka po prostu. Ciężko się walczy z demonami z przeszłości, ale trzeba, jeśli się chce wygrać swoje życie. Nie można go tak po prostu spisać na straty tylko dlatego, że jest ciężko. 

A teraz trochę zdjęć 

Wczorajszy spacer z Kasią 

Cudowna sakura zakwitła przy samym muzeum japońskim Manggha 

Poniżej : a tak celebrowałyśmy picie herbatki 

Poniżej : Niedzielna wyprawa na Przylasek Rusiecki

Całkiem niedaleko nas. Kiedyś się jeszcze wybiorę. 

Poniżej : ostatnio moje ulubione miejsce do czytania

Kawiarnia Caffe Green Nero, lubię tę przytulną sieciówkę 

Kiedyś w tym miejscu była słynna księgarnia Skarbnica, gdzie mama kupowała nam książki do szkoły

Julce też się spodobało w kawiarni 

Poniżej : Lancelot lubi pozować do fotek, Lufycer nie zawsze 

Poniżej : Walentynki z córami w Efemeri. 

Na zdjęciach widać jedną córkę bo średnia nie chciała żebym wrzucała zdjęcia 

Kawiarnia w klimacie Alicja w krainie czarów 

22 kwietnia gra u nas metalowy zespół z Japonii, nazywa się Esprit D' Air 

Wybieram się ze starszymi dziewczynami :) Bardzo mi się podoba ich repertuar 

Bębni u nich obecny perkusista Pendragona Jan Vincent Velazco, który wpadł w oko Dominice 

Już nie mogę się doczekać koncertu! 

Dziękuję Wam za uwagę i do zobaczyska Kochani